Muziek is de kleinste gemene deler van de zwarte scene. Het vormt de ingang en draagt alle sub-scènes die zich in de loop van de decennia hebben gevormd in het zwarte samenleven. Er is niet één muziekstijl. De overeenkomst ligt in het belang van muziek. Het wordt niet gezien als recreatief plezier of achtergrondmuziek, maar als een belangrijke uitlaatklep om gedachten en emoties te uiten. De songteksten spelen vaak een grote rol. Ze gaan ook in op donkere gevoelens, transporteren maatschappijkritiek of bieden ruimte om aan de werkelijkheid te ontsnappen.
Het begin daarvan werd gemaakt door de post-punk, die zich ontwikkelde uit de punk. Het brak niet alleen muzikaal met de traditionele muziekstijlen. De emoties die werden getransporteerd waren ook anders dan de ideale wereld van de populaire muziek. De punkers hadden de harmonie al doorbroken, maar in de post-punk voegden melancholie, angst en kilte zich bij de woede.
Daaruit ontstonden heel verschillende muziekstijlen, die vandaag de dag nog steeds worden aangevuld. Het ligt in de aard der dingen dat er geen naam is voor een ontwikkeling in de loop van haar ontstaan. Classificaties worden achteraf gemaakt en zijn daarom vaak niet erg nauwkeurig. Zelfs de betrokken bands zijn het niet altijd eens met de categorisering. Gothic icoon Robert Smith van The Cure, bijvoorbeeld, liet in een interview weten dat hij zichzelf of zijn band nooit tot de Gothic scene rekende. Muziekjournalisten en fans zijn het daar niet mee eens. Je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Maar er zijn een paar hoekstenen voor de muziekgenres van de zwarte scene. Hier zijn er enkele van.